Door Anna Cave-Bigley

Normaliseren van PPD, waar minstens 15% van de nieuwe moeders last van heeft

Dit is geen gemakkelijke blogpost om te schrijven. Zelfs als ik weet wat ik nu weet, voelt het delen van mijn verhaal nog steeds ondankbaar jegens een van de belangrijkste mensen in mijn leven. Toch is postpartumdepressie (PPD) een waarheid die veel moeders ervaren. Sommigen hebben vluchtige momenten van deze worsteling met de zoet klinkende ‘postpartum babyblues’; sommigen worstelen maandenlang; en anderen al jaren - vaak niet gediagnosticeerd.

We moedigen de aanstaande moeder aan om zich te concentreren op het soort bevalling dat ze wil en de stijl van de kinderkamer die ze creëert, maar niemand praat over de zelfzorg van de moeder of bereidt haar voor op de postpartum geestelijke gezondheidsproblemen waarmee ze mogelijk te maken krijgt. Begrijp me niet verkeerd - postpartum KAN gelukzalig zijn en alles wat je ooit hebt gewenst: mijn tweede postpartum is hier een prachtig eerbetoon aan geweest. Maar er is nog een ander verhaal dat vaak niet wordt besproken en dat volgens onderzoeken minstens 15% van de nieuwe moeders treft .

Ik worstelde acht maanden (mogelijk twaalf) met postpartumdepressie na de geboorte van mijn eerste zoon. Ik was destijds in totale ontkenning, noemde mijn symptomen 'postpartumblues' en schreef ze toe aan het feit dat het moederschap 'moeilijk' was. Maar als ik nu terugkijk, vijf maanden na de bevalling van mijn tweede zoon, kan ik duidelijk zeggen dat ik me niet lekker voelde . De ervaring schudde mij tot op het bot en dwong mij om zowel naar binnen als om mij heen goed te kijken: hoe heb ik mezelf zo laag laten zitten en geen hulp gezocht? En hoe komt het dat vrouwen vandaag de dag vaak nog steeds zo ongesteund en onvoorbereid zijn?

De reis gaf mij als vrouw een hernieuwd respect voor de kracht van onze hormonen, en een scherp besef van de voortdurende schaamte en het stigma rond PPD. Het bracht mij er ook toe te geloven dat er een betere manier moet zijn om vrouwen te ondersteunen en voor te bereiden die aan de reis van het moederschap beginnen. Ik heb The SABI opgericht om precies dit te doen: om aanstaande en nieuwe moeders (en de mensen om hen heen) beter te ondersteunen bij de hoogte- en dieptepunten waarmee een vrouw te maken kan krijgen. Ik wil ervoor zorgen dat we ons niet alleen op de geboorte concentreren, maar ons ook voorbereiden op wat een prachtige, maar toch levensveranderende tijd kan zijn waarin zoveel in beweging is, van iemands identiteit tot relaties, lichaam en benadering van het leven. Het is een tijd waarin je gelukzalig verliefd kunt zijn, terwijl je het ook moeilijk hebt.

Als je dit meemaakt, of iemand kent die dit meemaakt, weet dan dat je niet de enige bent. Er is hulp beschikbaar. Postpartumdepressie is een reële en ernstige aandoening. Het is er een die vaak gehuld is in schaamte, schuldgevoel en stilte. Maar als vrouwen – en moeders – is het tijd om te gaan praten, zodat we degenen die op het punt staan ​​aan deze waanzinnig mooie reis van het moederschap te beginnen beter kunnen ondersteunen; of degenen die vele jaren later nog steeds in stilte lijden.

DE BLINDKANT VAN PPD…

PPD was een scherpe, desoriënterende en eenzame klap. Het bracht me ertoe mijn kern in twijfel te trekken, degenen van wie ik hield, en of ik goed genoeg was voor hen en mijn waanzinnig mooie (ja, ik ben bevooroordeeld) nieuwe baby.

De begindagen van euforie

Het ene moment was ik smoorverliefd; de volgende gevuld met leegte en waardeloosheid.

In de eerste dagen nadat mijn eerste zoon was geboren, verklaarde ik aan iedereen die wilde luisteren dat ik minstens vijf kinderen wilde. Gelukkig voor mij (dit is niet het geval voor elke nieuwe moeder), voelde het als het beste wat ooit was gebeurd. Ik besefte eindelijk dat ik geboren was om baby's te krijgen. De liefde was echt. Ik wist niet dat deze aanvankelijke endorfine-high niet lang zou duren….

De plotselinge crash: tekenen van PPD

Binnen een week verdween dit zonnige karakter snel. Ik werd manisch. Het ene moment was ik smoorverliefd; de volgende gevuld met leegte en waardeloosheid. Ik voelde me 'nutteloos' – een uitgeputte puinhoop die de vrouw niet herkende die naar me terugstaarde in de spiegel. Ik kon de tranen en de uitbarstingen bij de mensen om me heen niet beheersen. Omdat ik niet begreep wat er fysiek en mentaal gebeurde, voelde ik een enorme kloof ontstaan ​​tussen mij en degenen van wie ik hield.

De glimmende buitenwereld suggereerde dat alle anderen precies wisten wat ze deden; en dat ik het alleen moeilijk had. Ik voelde me ondankbaar; dat ik niet echt kon genieten van dit bijzondere moment, en geloofde dat ik er niet in slaagde een goede echtgenote, moeder, vriendin en werknemer te zijn…. Er waren momenten waarop opdringerige gedachten mij ertoe brachten de vraag te stellen of de wereld beter zou functioneren zonder mij.

De dagen waren lang en wazig. Ik leed aan ernstig geheugenverlies, kon me niet concentreren of concentreren; en was voortdurend bezorgd over de lange, slapeloze nachten die voor ons lagen. Ik was wanhopig op zoek naar geluk, probeerde het allemaal te begrijpen, probeerde de romantische visie te vinden waaraan ik verkocht was.

Dan waren er de hallucinogene dromen waarin ik elke nacht in totale paniek wakker werd omdat mijn baby stikte in het bed of (gruwelijk) in mij. Deze gingen wekenlang door. Ik had dringend behoefte aan slaap, maar ik was bang voor de dromen...

De identiteitscrisis

Ik was niet goed genoeg als moeder, echtgenote, vriendin of collega

Dit was waarschijnlijk een van de moeilijkste uitdagingen. Ik probeerde te begrijpen wie ik nu was als moeder, echtgenote, werknemer en vriendin. Ik oordeelde over mezelf. Ik beoordeelde mijn gehavende lichaam en mijn uitgeputte en verwarde geest. Ik kon de vrouw die ik was geworden niet meer herkennen. Het ene moment euforisch en het gevoel de gelukkigste persoon ter wereld te zijn; de volgende gevoelens van angst, wanhoop, leegte en verlies. Wanhopig om te werken, maar niet in staat om na te denken, met schuldgevoelens rondom elk moment dat ik niet bij mijn baby ben. Om 100% mama te zijn, maar worstelend met hoe; paranoïde over de veiligheid van mijn kind en gekweld door schuldgevoelens omdat ik mijn carrière terug wilde. Ik mis de intensiteit en diepte van mijn relatie; we waren ondergeslapen ouders in overlevingsmodus.

WAT IK DEZE KEER ANDERS HEB GEDAAN…

Had ik PPD kunnen vermijden? Wie weet... misschien de diepte ervan? Als ik beter voorbereid was geweest, had ik misschien om hulp kunnen vragen, de dagelijkse coping-mechanismen kunnen identificeren en mijn identiteit en ervaring opnieuw kunnen definiëren - zowel mentaal als fysiek. In plaats daarvan bleef ik doorgaan. De ene voet voor de andere zetten. In ontkenning. Overleven. Lijden.

Deze keer, met de geboorte van mijn tweede zoon, was ik vastbesloten om het anders te doen. Ik heb mijn team gecreëerd (zowel virtueel als fysiek); gericht op beter voor mezelf zorgen, fysiek, met de juiste voeding en mentaal, met de juiste rituelen. Ik leerde de vroege waarschuwingssignalen kennen over wanneer ik terug moest schalen; identificeerde wat belangrijk (en haalbaar) was voor mij als moeder, echtgenote, vriendin en collega. Elke dag heb ik een moment voor mezelf vrijgemaakt – ook al was het laat op de avond in de vroege uurtjes – waarin ik mezelf vijf minuten lang verwende en op adem kwam, mezelf feliciteerde met wat ik had bereikt en losliet wat ik niet had bereikt. . Ik gebruikte onze natuurlijke remedies om mijn lichaam te ondersteunen als ik een hormonale dip voelde aankomen of als mijn voorraad moedermelk laag was. Dit werden essentiële zelfzorgrituelen en een reddingsvlot. Tijdens mijn tweede postpartum ben ik vriendelijker voor mezelf geweest en heb ik er eerst voor gezorgd dat alles goed met mij gaat, zodat ik ervoor kan zorgen dat het goed gaat met mijn familie en de mensen van wie ik houd.

PPD heeft mij ertoe aangezet mijn comfortabele leven en carrière bij de Britse ambassade te beëindigen en een bedrijf te starten dat zich toelegt op het helpen van andere vrouwen bij het begrijpen en vinden van natuurlijke manieren om hormonale crises zoals postpartumdepressie te behandelen en er het hoofd aan te bieden. De SABI gaat over kracht in kwetsbaarheid: een echt en eerlijk gesprek over de taboes rondom de hormonale crisis. Er schuilt kracht in het begrijpen van wat er tijdens deze momenten met ons lichaam, onze identiteit en onze relaties gebeurt en welke hulpmiddelen nodig zijn om door een crisis te navigeren. Essentiële zelfzorg en dagelijkse rituelen zijn van fundamenteel belang voor herstel en gaan verder dan overleven. We hopen nederig vrouwen voor te bereiden en te ondersteunen tijdens de talloze uitdagingen waarmee ze worden geconfronteerd tijdens de overgang van de ene levensfase naar de volgende.

Dit is nog maar het begin van deze reis. Ik kijk er naar uit om er samen met jou mee aan de slag te gaan.

HORMONAAL & TROTS

De SABI is opgericht als een merk om vrouwen te helpen omgaan met de moeilijkste momenten tijdens de zwangerschap, de bevalling, de postpartum – en vrijwel elke levensfase. Het doel van de SABI is om het verhaal rond onze hormonen te veranderen van een verhaal van taboe, schaamte en eenzaamheid naar bewustzijn en zelfs trots. SABI is veel meer dan een wellnessmerk en biedt een zorgvuldig samengestelde productlijn om u door uw hormonale reis te loodsen; een reeks rituelen, ondersteunende hulpmiddelen en eeuwenoude kruidengeneesmiddelen die keer op keer door vrouwen zijn getest en nu worden ondersteund door medicijnen. SABI is een mix van wetenschap en natuur, bedacht door vrouwen die de geneugten en diepe implicaties hebben ervaren van het ter wereld brengen van een kind, de pijn van een zware en moeilijke periode, een miskraam en moeilijkheden bij het zwanger worden

Hier is een uitnodiging om uw lichaam en zijn cycli beter te leren kennen en echt te begrijpen wat er binnenin gebeurt. Leer uw hormonale cyclus in uw voordeel te gebruiken, ongeacht uw levensfase, en weet dat u uw hormoonspiegels altijd kunt ondersteunen en in evenwicht kunt brengen. Zoek de juiste informatiebronnen, weet dat er hulp is en weet dat je gesteund wordt.

VRIJWARING

De SABI-blog en -artikelen zijn niet bedoeld om te instrueren of te adviseren over medische of gezondheidsproblemen, maar om te informeren. De hier gepresenteerde informatie en meningen zijn geen vervanging voor professioneel medisch advies of overleg met beroepsbeoefenaren in de gezondheidszorg voor uw unieke situatie.

OVER ANNA

Anna is medeoprichter van The SABI en heeft de afgelopen 13 jaar gewerkt in of voor overheden, senior zakenmensen en politici over de hele wereld. Ze woont in Bogota, Colombia en heeft onlangs een van de oudste en meest iconische koffieplantages van Colombia gerenoveerd, waardoor ze een unieke smaak- en reiservaring heeft ontwikkeld. Ze woont samen met haar man en twee jongens Lorenzo en baby Alfie, die verantwoordelijk zijn voor de prachtige reis die haar inspireerde om The Sabi na te streven.

BRONNEN

Fredricks, R. Postpartumdepressie, neurotransmitters en voeding. https://www.mentalhelp.net/blogs/postpartum-depression-neurotransmitters-and-nutrition/ 

John Hopkins-geneeskunde. Babyblues en postpartumdepressie: stemmingsstoornissen en zwangerschap. https://www.hopkinsmedicine.org/health/wellness-and-prevention/postpartum-mood-disorders-what-new-moms-need-to-know 

Bruce, D. (2022). Postnatale depressie. https://www.webmd.com/depression/guide/postpartum-depression 

Sapiens van Yuval Noah Narari. https://www.dariov.com/notes/sapiens

Heuvel, K. (2017). Er is een dorp voor nodig om een ​​kind groot te brengen. https://www.huffingtonpost.co.uk/katharine-hill/it-takes-a-village-to-rai-3_b_12261128.html 

Zorg voor uw gezondheid na de bevalling. https://my.clevelandclinic.org/health/articles/9679-postpartum-care 

Williams, C. Waarom zelfcompassie zo belangrijk is voor nieuwe moeders. https://www.psychologytoday.com/us/blog/finding-balance-postpartum/202104/why-self-compassion-is-so-important-new-mothers 

Callahan, L. Als borsten niet de beste zijn. https://aeon.co/essays/why-breastfeeding-is-not-always-best-for-mother-or-baby 

De nieuwe moeder: voor jezelf zorgen na de geboorte. https://www.stanfordchildrens.org/en/topic/default?id=the-new-mother-taking-care-of-yourself-after-birth-90-P02693 

Mughal S, Azhar Y, Siddiqui W. Postpartumdepressie. [Bijgewerkt op 7 oktober 2022]. In: StatPearls [Internet]. Treasure Island (FL): StatPearls Publishing; 2022 januari-. Verkrijgbaar via: https://www.ncbi.nlm.nih.gov/books/NBK519070/ 

Henion, L. (2020). Dromen nieuwe moeders anders na de bevalling? https://www.nytimes.com/2020/04/16/parenting/postpartum-sleep.html 

Villines, Z. (2019). 10 symptomen van serotoninetekort waar iedereen op moet letten. https://www.goodtherapy.org/blog/10-serotonin-deficiency-symptoms-everyone-should-look-out-for-0225197#:~:text=Serotonin%20helps%20regulate%20the%20body's,dreams%20may %20heeft%20serotonine%20-tekort .

Bradley, S. (2022). Hoe lang kan een postpartumdepressie duren – en kun je deze verkorten? https://www.healthline.com/health/depression/how-long-does-postpartum-depression-last#research-about-duration 

Perry, C. (2022). Wat u kunt verwachten bij hormoonveranderingen na de bevalling. https://www.parents.com/pregnancy/my-body/postpartum/postpartum-hormone-changes/