Gids voor het navigeren door een miskraam

Door mede-oprichter Hilary Metcalfe

Een zwangerschap verliezen kan een van de meest hartverscheurende ervaringen zijn. Of het nu een geplande zwangerschap of een verrassing was, het plotselinge verlies van een leven dat in je groeit, kan gepaard gaan met een scala aan emoties, van gevoelloosheid, verdriet en verdriet tot woede, schaamte en schuldgevoel.

Een miskraam is een speciaal soort verdriet dat moeilijk te begrijpen en te verwerken kan zijn.

Het kan een grotere uitdaging zijn om in het reine te komen met een verlies dat anderen misschien niet begrijpen, waardoor velen die een zwangerschap verliezen zich onvoorbereid en geïsoleerd kunnen voelen. Deze gids is gebaseerd op mijn eigen verlieservaring, wat ik heb geleerd en wat mij het meest heeft geholpen. Het is bedoeld om comfort, ondersteuning en praktisch advies te bieden om u te helpen bij het navigeren door deze moeilijke reis.

1. Je lichaam, hormonen en gezondheid
2. De stilte en woede begrijpen
3. Over empathische missers en het begeleiden van anderen
4. Niet-lineaire rouw
5. Oefening en beweging
6. Gemeenschap en zusterschap
7. De betekenis van rituelen
8. Betekenis vinden

Mijn verhaal

Toen ik uit een 15-jarig huwelijk kwam en mijn leven opnieuw begon op 35-jarige leeftijd, besloot ik het idee los te laten om ooit moeder te worden. Ik was voor het eerst sinds mijn tienerjaren weer aan het daten. Ik wilde niet dat mijn tikkende biologische klok mij zou haasten om 'tot rust te komen'.

Maar toen ontmoette ik Kees voor wie het krijgen van kinderen heel belangrijk was. Hij besloot dat ik de vrouw was met wie hij een gezin wilde stichten, en ik voelde hetzelfde. Op 37-jarige leeftijd, na bijna een jaar proberen met een vorm van endometriose en een lage ovariële reserve, werd ik zwanger. We waren extatisch en hadden de enge statistieken getrotseerd.

Ik kon mezelf niet inhouden en vertelde het aan iedereen! 

Ik was net begonnen met The SABI en was me bewust van het conflict dat vrouwen voelden bij het delen van hun nieuws in de vaak behoedzame maar opwindende eerste twaalf weken van de zwangerschap. Ik kende de risico's: 1 op de 4 zwangerschappen eindigt waarschijnlijk in een verlies. Tussen de angst voor gemiste carrièremogelijkheden, de zwangerschap in de veilige zone laten ‘settelen’ of de angst voor verlies, houden we ons om talloze redenen stil. En toch besloot ik dat ik openlijk over mijn zwangerschap zou praten. Het is een tijd die ik wilde delen!

Maar bij onze 13 weken durende scan ontdekten we dat de baby geen hartslag meer had. Ik heb 2 weken daarvoor een stille miskraam gehad. De echoscopist vertelde mij feitelijk dat ik waarschijnlijk binnen enkele uren zou gaan bloeden. Het was niet de filmversie waarin een vrouw wakker wordt in een plas bloed en dan een beetje huilt, hoewel dit voor sommigen misschien al in het begin zo is. Ik had een mini-geboorte, waarbij mijn vliezen braken en mijn baby overleed na urenlange weeën.

Mijn lichaam herstelde zich grotendeels na een paar weken, hoewel het ongeveer drie maanden duurde voordat de zwangerschapshormonen (en de symptomen van het eerste trimester zoals misselijkheid en het milde katergevoel) afnamen en me weer mezelf voelden.

Maar ik heb geleerd dat het hart langer nodig heeft om te genezen.

1. Je lichaam, hormonen en gezondheid

Zwangerschapsverlies is een traumatische gebeurtenis en verdriet kan leiden tot hogere en langdurige niveaus van stresshormonen, waaronder cortisol en adrenaline, die, als ze niet worden opgelost, kunnen bijdragen aan depressie of angst. Volgens een onderzoek uit 2016 in het Journal of Human Reproduction :

Vrouwen die een miskraam ervaren, lopen een groter risico op angstgevoelens, postnatale of postpartumdepressie en posttraumatische stressstoornis (PTSS) in de maanden na een miskraam.

Verdriet en stress onderdrukken het immuunsysteem, waardoor u vatbaarder wordt voor ziekten en infecties in de dagen en maanden na een miskraam. Velen hebben vaak te maken met hormonale schommelingen, onregelmatige menstruaties, opvliegers en stemmingswisselingen. Het kan maanden duren om te resetten.

De fysieke en emotionele gevolgen van een miskraam voor uw gezondheid en welzijn zijn vaak complexer dan welke medische oplossing dan ook kan bieden. Uw ondersteuningssysteem, gemeenschap (fysiek en online) en persoonlijke zelfzorg zijn van fundamenteel belang voor het genezings- en herstelproces.

En toch meldden vrouwen in verschillende onderzoeken tussen 2013 en 2017 vaak dat ze zich na hun miskraam sociaal geïsoleerd , gestigmatiseerd en beschaamd voelden en onvoldoende emotionele steun kregen op sociaal gebied, en van medische zorgverleners die misschien zelfs afwijzend stonden tegenover wat je doormaakt. .

Dit weerspiegelde mijn ervaring en resoneert waarschijnlijk met de meeste vrouwen die nu lezen.

2. De stilte en woede begrijpen

Na de eerste golf van condoleances wisten de meeste mensen om mij heen niet wat ze moesten zeggen, dus zeiden ze vaker niets. Dit maakte mij soms boos. Woede is een stadium van verdriet en kan voortkomen uit het gebrek aan controle dat we voelen over onze situatie, het verlies en het waargenomen falen van ons lichaam.

Ik voelde zelfs boosheid op andere vrouwen die een miskraam hadden gehad, omdat ze “mij hier niet op hadden voorbereid”. Velen onthulden pas lang nadat het mij was overkomen dat het hen was overkomen. Nadat mijn woede was afgenomen, realiseerde ik me pijnlijk dat zelfs in gevallen waarin ik wist dat ze een miskraam hadden gehad (ik was toen in de twintig, maar nog steeds), ik niet genoeg contact met ze had opgenomen, niet genoeg knuffels had aangeboden of door was gegaan met vragen. hoe ze waren, ondanks de onhandigheid ervan... om precies dezelfde redenen waarom de meeste mensen mij vermeden.

Zoals de bekroonde auteur Julia Bueno in haar boek ' The Brink of Being: Talking About Miscarriage ' onderzoekt, is een miskraam taboe en wordt er vaak niet openlijk over gesproken. Deze stilte kan leiden tot een gebrek aan empathie voor degenen die het ervaren. Mensen doen dit vaak. niet weten wat ze moeten zeggen of maken zich zorgen over het verkeerde zeggen of doen. Dit kan ervoor zorgen dat ze zich terugtrekken of de persoon helemaal vermijden, waardoor de rouwende persoon zich geïsoleerd en niet gesteund voelt.

Het kan de norm zijn, maar dat maakt het nog niet goed. 

Het legt de last van het verwerken van het verlies en zelfs het helpen van anderen bij het navigeren door hun reactie op uw verlies op de rouwende moeder of het echtpaar. Het kan de norm zijn, maar dat maakt het nog niet goed. En toch biedt het accepteren van isolement of leven in stilte je geen steun of gemeenschap in je verdriet, en laat je anderen er niet voor je zijn op de manier waarop je dat misschien echt nodig hebt.

Je weet tenminste dat je zwanger kunt worden!

3. Over gemiste empathie en het begeleiden van anderen

Van goedbedoelde opmerkingen als “Je weet tenminste dat je zwanger kunt worden!” of “Alles gebeurt met een reden!” en “Het komt zo vaak voor, het gebeurt de hele tijd, net als bij die en die weet ik het”, een miskraam doormaken kan een mijnenveld van ongevoeligheid zijn. Dit is gedeeltelijk de reden waarom veel mensen ervoor kiezen om het nieuws over de vroege zwangerschap niet te delen of het onderwerp van hun verlies helemaal te vermijden. Geen enkele reactie op verdriet mag ooit beginnen met ‘tenminste’. 

Empathie kan ons helpen verdriet te verwerken. Het houdt meer in dan alleen maar medelijden met iemand hebben.

Waarom lijkt het zo moeilijk? Mensen worstelen met hun eigen ongemak of angst rond het onderwerp dood en verlies, en er kan zelfs sprake zijn van een oordeel over zwangerschapsrouw. Dit maakt het voor hen moeilijk om gesprekken over een miskraam aan te gaan of zinvolle steun te bieden.

Uiteindelijk vereist het creëren van ruimte voor iemand die een miskraam rouwt empathie, begrip en de bereidheid om zonder oordeel te luisteren. Met dat ongemak kan een sterk verlangen om te ‘repareren’ gepaard gaan, wat weliswaar goed bedoeld is, maar geen echte empathie is. Onderzoeker en auteur van menselijke emoties Brene Brown, PhD, heeft ontdekt dat empathie essentieel is voor de genezing van rouw.

In haar boek Rising Strong bespreekt Brown het verband tussen empathie en verdriet. Het zorgt ervoor dat we ons begrepen en gesteund voelen door anderen, om te verwerken en vooruit te komen. Het houdt meer in dan alleen maar medelijden met iemand hebben . Ware empathie vereist dat we onszelf in de schoenen van iemand anders verplaatsen en voelen wat hij of zij voelt.

Ze identificeert sympathie (ook bekend als een empathie-misser) als het neerkijken op een persoon in een diep, donker gat en opmerken: 'Wauw, dat gat is diep! Ik heb medelijden met jou. Ik weet dat je er wel uit komt”. Terwijl empathie meer lijkt op het naar beneden gooien van een touw en een tijdje in het gat naast hem of haar gaan zitten (waardoor je er altijd weer uit kunt klimmen). Het houdt in dat je bij de persoon aanwezig bent en steun biedt, zonder te proberen de situatie op te lossen of platitudes aan te bieden.

Het doen van verzoeken en het vragen om hulp

Ik ontdekte dat wanneer ik mensen begeleiding gaf en specifieke verzoeken deed, waarbij ik de verantwoordelijkheid en eigenaarschap over het proces op me nam, anderen mij beter konden ondersteunen en de begeleiding zelfs op prijs stelden. Het is moeilijk om te doen, vooral in het begin, omdat het kwetsbaarheid van jouw kant vereist, terwijl je je misschien al rauw voelt. Maar bij elke interactie waarbij ik het probeerde, of zelfs achteraf deed, werd ik aangenaam verrast. Het zorgde er bijna altijd voor dat ik me authentieker voelde, dichter bij hen en zij bij mij.

Door op deze manier bezig te zijn, oefen je compassie voor hen en voor jezelf. Wij zijn geen gedachtenlezers, zelfs niet degenen die u goed kennen en heel veel van u houden, zoals familie, vrienden of zelfs een partner. Maar u kunt hen wel helpen om u in het proces te ondersteunen. Zoals psycholoog Dr. Phil McGraw in zijn Life Strategies Book zegt , leren we anderen hoe ze ons moeten behandelen en vragen om wat we nodig hebben geeft duidelijkheid, leidt tot authentiekere uitwisselingen en geeft vaak kracht.

4. Niet-lineaire rouw

Nadat je hebt verteld aan wie je het moest of wilde vertellen, kan het nog steeds een hobbelige weg zijn. Rouwen is een complexe en diep persoonlijke ervaring die niet lineair is. Vaak wordt beschreven dat het in fasen plaatsvindt, zoals ontkenning, woede, onderhandelen, depressie en acceptatie, zoals voor het eerst onderzocht door de Amerikaans-Zwitserse psychiater dr. Elisabeth Kübler-Ross in haar boek ' On Death and Dying '.

Verdriet na een miskraam volgt meestal een soortgelijk patroon – soms in volgorde, soms herschikt en soms niet in alle fasen. U kunt in uw eigen tempo de fasen doorlopen, of heen en weer. Als je in een fase zit die je al hebt doorgemaakt, wil dat nog niet zeggen dat je ‘regressief’ bent. Er bestaat geen verkeerde volgorde.

Emoties zijn als water, ze zullen altijd een weg er doorheen vinden.

Of het nu verdriet, woede of eenzaamheid is, het is belangrijk om je gevoelens te voelen. Het is gebruikelijk dat veel rouwende mensen (zoals ik) in vermijding vervallen, bijvoorbeeld door hypergefocust te raken op weer zwanger worden. Ze kunnen zelfs kort daarna zwanger worden en zich overgeven aan de opwinding van het verwachten.

Het vermijden van verdriet kan tijdens de volgende zwangerschap leiden tot meer angst vanwege de angst voor verlies. Uit een onderzoek van het Maternal and Child Health Journal uit 2010 (8) bleek dat vrouwen met een miskraam of doodgeboorte een grotere kans hadden op het ontwikkelen van PND of PPD, een postnatale of postpartumdepressie.

Door gevoelens weg te duwen, kunnen we ze niet overslaan, maar kunnen we ze soms verergeren, wat later tot uitbarstingen, inzinkingen of andere gevolgen voor de geestelijke gezondheid kan leiden, omdat emoties net als water zijn en ze altijd een uitweg zullen vinden.

Als dit vertrouwd en overweldigend aanvoelt, kan een therapeut of rouwbegeleider een grote hulp zijn.

5. Oefening en beweging

Oefening en beweging kunnen nuttig zijn bij het omgaan met verdriet, omdat we hierdoor kunnen uiten wat we misschien moeilijk onder woorden kunnen brengen. Het vermindert ook stress en verbetert het welzijn. In 2021 bleek uit dit Britse onderzoek dat uitkomsten van rouw, zoals angst en depressie, en psychisch welzijn werden verbeterd door fysieke activiteit.

Ik vond dat het het beste is om het niet als een taak te beschouwen, maar eerder als een kans om je lichaam te helpen uiten wat je fysiek vastloopt in het loslaten. In een latere blog zal ik dieper ingaan op enkele van de beste oefeningen voor het loslaten van emoties. De sleutel is om een ​​soort beweging te identificeren die beheersbaar en plezierig aanvoelt en geduld met jezelf te hebben terwijl je door het rouwproces navigeert.

6. Gemeenschap en zusterschap

Gemeenschap en zusterschap onder vrouwen kunnen diep louterend en krachtig zijn. Het opbouwen van een solide ondersteuningsnetwerk en het identificeren van de vrienden bij wie ik me het veiligst voelde over dit onderwerp, behoorden tot mijn beste bronnen.

De meeste troost vond ik bij vrouwen die er eerder waren geweest bij een paar vertrouwde vrienden en online steungroepen voor miskramen, zoals via de Peanut App of Reddit- forums. Daarnaast vond ik een goed ondersteunend netwerk op sociale media, bijvoorbeeld via Ella Rose , wiens podcast, virtuele zusterschap en online evenement The Joy of Sunflowers alles biedt, van de verhalen van andere moeders tot deskundige begeleiding. In de loop van de tijd is het mijn doel om een ​​onderdeel van ons Bewust Collectief bij The SABI uit te bouwen om een ​​informatieve en genezende hulpbron te worden voor vrouwen die een miskraam hebben gehad. Voorlopig ben ik begonnen met het samenstellen van een reeks boeken en apps die me hebben geholpen in onze bronnensectie . Als er geweldige zijn die ik heb gemist, laat het ons weten. Wij zullen ze beoordelen en toevoegen.

7. De betekenis van rituelen

Als onderdeel van ons proces schonk mijn partner Kees mij een prachtige ketting in de vorm van een onregelmatig ei. Ik draag het dagelijks en kus het vaak, en stuur mijn baby liefde wanneer ik het verlies en het verdriet voel. Het helpt me mijn verdriet te uiten en los te laten, en het op de een of andere manier tastbaar te maken via dit kleine ritueel.

Rituelen kunnen een krachtige manier zijn om je gevoelens te eren en betekenis te vinden in je verdriet. Overweeg een ritueel te creëren dat je helpt je baby te herinneren en te eren, zoals het planten van een boom, het maken van een gedenkteken, een sieraad of iets tastbaars, zoals een mooie steen die je tijdens een wandeling tegenkomt. Schrijven kan vooral louterend zijn, zoals een brief aan de baby of aan je vroegere of toekomstige zelf. Vind iets dat je aanspreekt door ze uit te proberen.

Ik heb in de weken en maanden daarna ook een proces doorgemaakt waarin ik opnieuw contact maakte met mezelf, waarbij ik mijn lichaam bedankte voor het proces dat ik had meegemaakt. Het was zwaar. Er was veel schuld. Ik nam mezelf mee voor een helende massage, waarbij ik de hele tijd mediteerde en huilde. Ik nam momenten onder de douche om mijn lichaam te bedanken voor het creëren van deze kleine ziel waar ik voor altijd van zou houden.

Ik probeerde waar mogelijk een fysiek ritueel te vinden, waarbij ik me concentreerde op het afschudden van de schuld en het opnieuw leren van eigenliefde. Ik ontdekte dat het proces van het bereiden en drinken van een voedende infusie die me ook hielp mijn hormonen na de miskraam in balans te brengen, of mijn lichaam te behandelen met een laag van goedheid, een tijd creëerde om verbinding te maken met hoe ik me emotioneel en fysiek voelde. We vergeten en negeren vaak het belang van fysieke rituelen om de geest te genezen. Voor mij was het de sleutel om lange en pijnlijke dagen door te komen.

8. Betekenis vinden en andere hulpmiddelen

Er is onlangs een zesde stadium van rouw toegevoegd aan het werk van Dr. Elisabeth Kübler-Ross via haar samenwerking met auteur en rouwexpert David Kessler . Het wordt vaak “het vinden van betekenis” genoemd. Volgens Kessler kan het vinden van betekenis op elk moment tijdens het rouwproces plaatsvinden.

Hij suggereert dat het ons kan helpen vooruit te komen in ons verdriet en uiteindelijk kan leiden tot een gevoel van vrede en acceptatie. Dit betekent niet dat u uw verlies vergeet of dat u stopt met rouwen, maar dat u betekenis kunt vinden in uw verlies en verder kunt gaan met uw leven. Het kan zijn dat je een punt van acceptatie bereikt, maar misschien ook niet, maar jezelf de tijd geven en zelfcompassie beoefenen is belangrijk en behulpzaam in het proces.

Hier volgen enkele suggesties voor hulpmiddelen die nuttig kunnen zijn. Ik ontdekte dat sommige gedichten een meer bevredigende, directe en tot nadenken stemmende lectuur boden dan boeken in langere vorm over rouw. Kijk wat bij jou resoneert en probeer verschillende dingen in de verschillende fasen.

Poëzie:

• "De rouwende" van Rupi Kaur
• "Wat de levenden doen" van Marie Howe
• "De reis" van Mary Oliver

Boeken:

1. ‘De genezende kracht van verdriet’ door Therese A. Rando
2. "Miskraam: vrouwen delen vanuit het hart" door Marie Allen en Shelly Marks
3. "De moed om te rouwen" door Judy Tatelbaus

OVER HILARY

Hilary is de mede-oprichter van de SABI, een holistische voedingsdeskundige, chef-kok voor natuurlijke, hele voedingsmiddelen, productontwikkelaar en pleitbezorger voor vrouwen die hun lichaam, cyclus en zichzelf beter leren kennen. Geboren in Los Angeles, Californië en opgegroeid in Baja California, Mexico, woont ze nu in Amsterdam, Nederland met haar partner en haar hond, Flint.

HORMONAAL & TROTS

De SABI is opgericht als een merk om vrouwen te helpen omgaan met de moeilijkste momenten tijdens de zwangerschap, de bevalling, de postpartum – en vrijwel elke levensfase. Het doel van de SABI is om het verhaal rond onze hormonen te veranderen van een verhaal van taboe, schaamte en eenzaamheid naar bewustzijn en zelfs trots. SABI is veel meer dan een wellnessmerk en biedt een zorgvuldig samengestelde productlijn om u door uw hormonale reis te loodsen; een reeks rituelen, ondersteunende hulpmiddelen en eeuwenoude kruidengeneesmiddelen die keer op keer door vrouwen zijn getest en nu worden ondersteund door medicijnen. SABI is een mix van wetenschap en natuur, bedacht door vrouwen die de geneugten en diepe implicaties hebben ervaren van het ter wereld brengen van een kind, de pijn van een zware en moeilijke periode, een miskraam en moeilijkheden bij het zwanger worden.

Hier is een uitnodiging om uw lichaam en zijn cycli beter te leren kennen en echt te begrijpen wat er binnenin gebeurt. Leer uw hormonale cyclus in uw voordeel te gebruiken, ongeacht uw levensfase, en weet dat u uw hormoonspiegels altijd kunt ondersteunen en in evenwicht kunt brengen. Zoek de juiste informatiebronnen, weet dat er hulp is en weet dat je gesteund wordt.

BRONNEN

1. Farren, J., Jalmbrant, M., Ameye, L., Joash, K., Mitchell-Jones, N., Tapp, S., & Timmerman, D. (2016). Posttraumatische stress, angst en depressie na een miskraam of buitenbaarmoederlijke zwangerschap: een prospectieve cohortstudie. Update van de menselijke voortplanting, 22(3), 278-286. doi: 10.1093/humupd/dmv054 https://pubmed.ncbi.nlm.nih.gov/26744531/

2. Murray-Davis, B., McDonald, SW, Reime, B., Hutton, EK, en Tough, SC (2016). Ervaringen van zwangere vrouwen die tegenslag en sociale marginalisering hebben ervaren: een systematische review en kwalitatieve bewijssynthese. Psychologie en gezondheid, 31(11), 1376-1391. https://doi.org/10.1080/08870446.2016.1208823

3. Bhattacharya, S. (2017). Een kwalitatief onderzoek naar de psychologische ervaringen van vrouwen na een miskraam. Journal of Women's Health Care, 6(2), 1000382. https://doi.org/10.4172/2167-0420.1000382

4. Kramer, R., en Kakuma, R. (2013). De paradox van sociale steun bij een miskraam: een recensie. BMC Zwangerschap en bevalling, 13, 1-8. https://doi.org/10.1186/1471-2393-13-1

5. Evans, J., Heron, J., Francomb, H., Oke, S., en Golding, J. (2001). Cohortonderzoek naar depressieve stemming tijdens de zwangerschap en na de bevalling. BMJ, 323(7307), 257-260. doi: 10.1136/bmj.323.7307.257

6. Harville, EW, Xiong, X., Buekens, P., en Pridjian, G. (2010). Het vroege signaal ophelderen: gebruik van een onderzoek om factoren te bepalen die verband houden met postpartumdepressie bij een hoogrisicopopulatie in Louisiana. Tijdschrift voor moeder- en kindgezondheid, 14(3), 405-414. doi: 10.1007/s10995-009-0445-2

7. Klier, CM, Geller, PA, en Ritsher, JB (2002). Affectieve stoornissen in de nasleep van een miskraam: een uitgebreid overzicht. Archief van de geestelijke gezondheid van vrouwen, 5(4), 129-149. doi: 10.1007/s00737-002-0171-6